Ik heb het gevoel dat we hier een vrij éénzijdig weergave krijgen van de bewoners.
Hierbij de andere zijde van het verhaal.
Beste,
Zelf wonen wij in de Biekorfstraat. Het belangrijkst euvel dat wij ervaren op vlak van mobiliteit, zijn de parkeermoeilijkheden. Ook de meeste mensen die we erover aanspreken delen onze frustratie. Ook werk ik als vrijwilliger nauw samen met ondernemers van andere origine. Dit geeft me een andere kijk op de zaken.
Ik heb oprecht begrip voor de transitie die we moeten maken op vlak van duurzame mobiliteit. Op een niveau met impact (werkgevers, bedrijfsmobiliteit) zijn we hier op verschillende vlakken verschil aan het maken, zo ben ik nauw betrokken bij de opzet van het nieuwe fietsleasingsysteem voor werknemers.
Maar als bewoner wordt het voor mij onleefbaar. Ik ben als kleine zelfstandige volledig afhankelijk van mijn wagen. Zoals de meesten weten gebruiken wij onze Vespa of fiets voor zo goed als alle verplaatsingen binnen de binnenring. Ook mijn professionele. Deze zijn echter in de minderheid.
Rondom mij zie ik vooral kleine zelfstandigen uit de bouw (we moeten echt een oplossing vinden voor die bestelwagens, en ik begrijp dat dit hun broodwinning is), arbeiders die shiften doen in de haven of op moeilijk bereikbare plaatsen, en uiteraard een deel mensen die in de binnenstad werken.
Ik heb het gevoel dat we hier vooral een spreekbuis creëren voor die laatste groep, ook al omwille van het medium.
Om een goede basis te leggen, zou de belangrijkste eerste stap voor mij zijn om eerst eens de beroepsbevolking in kaart te brengen, en de daarmee gepaarde noodzaken op vlak van mobiliteit.
Zonder deze analyse blijft het gewoon gokken, of in het wilde weg ideologische beslissingen nemen.
Mijn oprechte bezorgdheid is hoe we toekomstgericht, maar rekening houdend met mensen hun huidige broodwinning, een antwoord gaan bieden aan deze parkeerproblemen.
Zelf ben ik ervan overtuigd dat het ontmoedigen van autogebruik hier absolute prioriteit moet hebben.
Maar ik heb het liever over realistische oplossingen, afgestemd op onze huidige samenleving.
Dus voor mij het belangrijkste punt: hoe gaan we omgaan met de oververzadigde parkeerdruk?
Ik kan gerust enkele oplossingen bedenken, maar ik vind mezelf geen verkeersexpert met recht van spreken.
Misschien iets in de richting van:
- een parkeertoren op het Dampoortplein, en de rest autovrij.
- Een continue-tramverbinding tussen P&R Oostakker en Dampoortstation. De huidige is totaal ontoereikend en geen alternatief.
- ik zie zoveel mogelijkheden voor parkeerplaatsen op plaatsen die nu gebruikt worden voor sluikstorten
- een absolute nultolerantie voor verkeerd parkeren (ook voor buitenlandse platen)
Maar de logische eerste stap is het bevragen en meten van de huidige situatie en noden. Wie is afhankelijk van zijn wagen, voor wie is de transitie haalbaar, en wat doen we met de rest?
Het enige goede mobiliteitsplan, is een plan dat een waardig en haalbaar alternatief biedt aan iedere deelnemer in het verkeer. Zeker op vlak van beroepsverplaatsingen.
Anders blijven we polariseren.
Naast mijn bezorgdheid over de parkeerdruk, maak ik me meest zorgen over de huidige onverdraagzamheid in het verkeer. Ik wil die niet nog verder in de hand werken.
Moesten we in het bedrijfsleven fundamentele, structurele beslissingen laten afhangen van deze die luidst roepen, of de meest extreme mening hebben, we zouden wat meemaken.
De beste beslissingen nemen we op basis van data. Het alternatief is een duidelijke visie op federaal vlak. Maar ik stel voor dat we daar niet op wachten ;-)
Met vriendelijke, rationele groeten,
Thomas
Reacties
Beste Thomas,
Ik kan enigzins begrip opbrengen voor uw standpunt. Toch vind ik het eigenaardig dat u stelt dat het voor u als bewoner 'onleefbaar' wordt. 'Onleefbaar' is volgens mij de huidige situatie, met slechte luchtkwaliteit en gevaarlijke situaties voor voetgangers en fietsers door de veelheid aan auto's (en het rijgedrag van sommige bestuurders). Het gaat hierbij volgens mij dus allerminst om 'extreme meningen' of 'om ter luidst roepen', wel over terechte bezorgdheden van de zwakke weggebruikers over hun eigen veiligheid en die van hun kinderen. Als ik zeg dat ik graag niet meer (bijna) wil aangereden worden door auto's of vrachtwagens, is dat geen extreme mening, maar puur een vraag naar minimale veiligheid.
U lijkt te denken dat fietsers en voetgangers een soort 'luxepositie' willen. Dat is echter allerminst het geval. Fietsen of wandelen door onze buurt is soms levensgevaarlijk. Het enige wat wij willen, is dat deze duurzame vorm van mobiliteit op een veilige manier kan gebeuren. Het klopt dat hier veel mensen in het kader van het huidige verkeersplan voor opkomen. Dat is volgens mij niet echt een kwestie van oververtegenwoordiging van bepaalde groepen of een vertekend beeld, wel van een échte noodzaak die leeft bij veel buurtbewoners voor veiliger en schoner verkeer.
Ikzelf werk in Brussel en woon in Sint-Amandsberg. Ik bezit geen auto en doe alles met de fiets en het openbaar vervoer. Ik zeg niet dat iedereen dit hoeft te doen, maar veel mensen kunnen en moeten misschien wel eens nadenken over de manier waarop ze zich verplaatsen. Voor veel mensen gaat het eerder over 'comfort' dan 'noodzaak' (dan heb ik het vb. over verplaatsingen onder de 10 kilometer of waarvoor een alternatief met het openbaar vervoer voorhanden is). Natuurlijke zullen deze mensen dit niet makkelijk toegeven als u het hen vraagt. Niemand geeft graag een verworvenheid of een vorm van comfort af. Het lijkt me dus zeer moeilijk hier een soort lijn in te trekken.
Verder hebben studies uitgewezen dat meer parkeerplaatsen enkel leidt tot meer auto's en dus meer verkeer. Hierin volg ik dus het stadsbestuur dat dit niet wenselijk is, zeker niet in woonkernen. Ik stel me daarentegen vragen bij het idee dat mensen (zelfs bewoners) zomaar menen gratis recht te hebben op een groot deel van de openbare ruimte door er hun auto te willen parkeren. Misschien moet er eens worden uitgekeken naar alternatieven: kan ik een garage huren, kan ik mijn auto wat verder parkeren... Hopelijk ruilt een aantal mensen ook hun auto in voor een duurzamer alternatief.
U heeft het over realisme, maar een veilig mobiliteitsbeleid voor iedereen hoeft echt geen utopie te zijn als iedereen bereid is zijn duit in het zakje te doen. Als iedereen halsstarrig blijft volhouden aan 'mijn auto' (of vaak zelfs meerdere auto's) en gratis parkeerplaats vlakbij zijn deur, wordt het volgens mij moeilijk. Een veiligere en autoluwe mobiliteit en schonere lucht dient iedereen, parkeerplaatsen dienen enkel de individuele bestuurder. Beleid dient nu eenmaal het algemeen, grootste belang voorop te stellen, en niet het individuele belang.
Verder geef ik graag nog mee dat volgens mij minder autodruk en betere infrastructuur een groot deel van de onverdraagzaamheid in het verkeer zou kunnen verhelpen. Als iedereen in hun 'blikken doos' op de weg rijdt, maakt dit wederzijds begrip en communicatie vaak een stuk moeilijker.
Hallo, ik deel u mening.
Ik ben ook zelfstandige en ben voor mijn werk afhankelijk van mijn wagen. Ons gezin heeft maar 1 wagen en dat is degene die ik nodig heb om mijn beroep uit te oefenen. Het is schrijnend hoe ik savonds moet zoeken achter een parkeerplaats tussen Bijgaardepark en heirnisplein. Ik deel u mening dat er ruimte is om parkeren te koppelen, maar dat het er maar niet van komt. Fietsparkeerplaatsen en ruimte voor autodelen springen als paddestoelen uit de grond, maar bewoners met 1 voertuig geraken hun auto nergens geparkeerd...
Ik deel Freya haar mening en ga akkoord met Thomas zijn opmerking omtrent de analyse.
De oneerlijke verhouding tussen het conservatieve standpunt van ruimtegebruik van auto's ten opzichte van fietsers die zo veel creatiever moeten omspringen met hun dagelijkse vervoersmiddelen steekt hier sterk af. Ook Laur wil hier spreken alsof een fietser en automobilist beide alleen maar weggebruikers zijn, maar daar wordt de bal misgeslagen met de vergelijking. We zijn beide weggebruikers, maar het misbruik van ruimte voor auto's is gewoon gratis vastgoed.
De stad is gebouwd voor auto's en 't is tijd dat we dat opnieuw openbreken. De stad en ook onze wijk moet heropgebouwd worden om te leven.